Ξεπερνώντας το φόβο!
Ξεπερνώντας το φόβο!
“Ξεπερνώντας το Φόβο.”
Ο φόβος φαίνεται να είναι ένα αχαλίνωτο φαινόμενο στον κόσμο, ειδικά στις μέρες που διανύουμε. Φόβος συλλογικός και ατομικός. Τα περισσότερα που ακούμε, η συντριπτική πλειονότητα των ειδήσεων είναι ποτισμένα με φόβο. Φόβο παντός είδους. Φόβος ασθένειας, φόβος έλλειψης, φόβος φτώχειας, φόβος βίας, φόβος πολέμου και αναταραχών, φόβος φυσικών καταστροφών και όχι μόνο. Εκτός από αυτούς τους φόβους υπάρχουν και οι βαθύτεροι εσωτερικοί φόβοι – αυτοί της μοναξιάς, της αναξιότητας, της ανεπάρκειας, της απόρριψης, της απόγνωσης, της εγκατάλειψης, της διαφορετικότητας.
Ο φόβος αποτελεί μια συναισθηματική κατάσταση η οποία χτίζεται πάνω στην έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Και ακριβώς επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό δεν εμπιστευόμαστε και τη ζωή, την ίδια τη ζωή που μας δημιούργησε. Αυτό μας οδηγεί στο να γιγαντώνεται μέσα μας η ψευδαίσθηση ότι πρέπει να τα ελέγχουμε όλα με απώτερο θεωρητικά σκοπό την αποφυγή του φόβου και την εξασφάλιση μας. Εδώ βρίσκεται όμως μια μεγάλη παγίδα. Κι αυτό διότι δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Έτσι, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον ίδιο το φόβο που τόσο προσπαθούμε να νικήσουμε.
Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα άλλο πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φοβόμαστε την αλλαγή καθώς δεν έχουμε αντιληφθεί και αποδεχτεί πως η αλλαγή είναι μία συμπαντική σταθερά και πως έρχεται για το καλύτερο μας, ακόμη κι αν αρχικά αυτό δεν είναι φανερό. Φοβόμαστε το ρίσκο. Τίποτα σημαντικό όμως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς αλλαγή και ρίσκο. Όσο μένουμε στα γνώριμα, στα οικεία επιτρέπουμε στο φόβο μιας πιθανής επερχόμενης αποτυχίας – μιας αποτυχίας που εμείς έχουμε πλάσει και ορίσει ως τέτοια στον νου λόγω έλλειψης πίστης στον εαυτό μας.
Για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας πριν γίνουν φοβίες, ή ακόμη και αφού έχουν γίνει φοβίες, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μάθουμε να καλλιεργούμε την εμπιστοσύνη. Για αυτό άλλωστε καλείται και “άλμα πίστης”! Όσο περισσότερο και βαθύτερα μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να εμπιστευόμαστε εμάς τους ίδιους, που είμαστε ζωή – άρα και την ίδια τη ζωή – τόσο περισσότερο επιτρέπουμε στην ίδια τη ζωή να μας αγαπήσει, να μας υποστηρίξει και να μας καθοδηγεί.
Πολλοί μπορεί να έχουμε συνηθίσει να αναμένουμε πρώτα να δούμε ένα αποτέλεσμα και μετά να πιστέψουμε σε κάτι υψηλότερο, καλύτερο για μας. Αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε απογοήτευση, αφού έχουμε ήδη συντονιστεί εξαρχής με αμφισβήτηση και με έλλειψη αληθινής πίστης. Χρειάζεται πλέον το αντίστροφο! Πρώτα πιστεύω και έτσι μου επιτρέπω να ξεπεράσω τον ταυτισμένο με το φόβο εαυτό μου και μετά βλέπω το αποτέλεσμα που εγώ ο ίδιος έχω δημιουργήσει και επιτρέψει!
Χρειάζεται να αρχίσουμε να βλέπουμε αποτελέσματα στη θέση που βλέπαμε αποτυχίες.
Χρειάζεται να αρχίσουμε να βλέπουμε ευκαιρίες στη θέση που βλέπαμε αδιέξοδα.
Χρειάζεται να αρχίσουμε να βλέπουμε ασφάλεια και χαρά στη θέση που βλέπαμε εγκλωβισμό και απομόνωση.
Ο φόβος είναι σαν ένα πέπλο, που πέφτει όπως μια κουρτίνα και δεν μας επιτρέπει να δούμε τίποτα που υπάρχει πέρα από αυτό. Ο φόβος είναι ένας πολύ μεγάλος περιορισμός και ταυτόχρονα μπλοκάρισμα. Όσο αναπαράγουμε φοβικές σκέψεις και σενάρια στο μυαλό μας, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε αυτά και επιτρέπουμε να μας καταναλώσουν όλο και περισσότερη ζωτική ενέργεια. Καθηλωνόμαστε.
Όμως ο φόβος δεν είναι το πραγματικό ζήτημα. Η διαχείριση του είναι. Ο φόβος είναι ανθρώπινος και χρειάζεται διότι συνεισφέρει στην επιβίωση μας. Εάν για παράδειγμα δεν φοβηθώ να πιάσω ένα μάτι της κουζίνας που καίει, θα καώ. Ο φόβος με διαφυλάσσει ακριβώς από αυτό.
Η διαχείριση του φόβου είναι μια ικανότητα που διδάσκεται και καλλιεργείται. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιο φόβο έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε προοπτική, πιθανή λύση ή ακόμη να αξιολογήσουμε την κατάσταση σαν ευκαιρία. Μια ευκαιρία να διαλέξουμε την ευψυχία, τη γενναιότητα και την ίδια την αγάπη αντί του φόβου.
Σε στιγμές που πάει να μας κατακλύσει φόβος μπορούμε να θυμόμαστε το φως του ηλίου, που πάντα – ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή όχι σύννεφα μπροστά του – το φως αυτό συνεχίζει να ακτινοβολεί λαμπρό, παρά το προσωρινό σκοτάδι.
Δεν είμαι οι φόβοι μου! Πείτε το δυνατά! Η αγάπη διαλύει κάθε φόβο, αρκεί να στραφούμε σε αυτή και στη δύναμη της μέσα μας.
Με όποια σκέψη, με όποιο συναίσθημα συντονιζόμαστε αυτό ακριβώς εξαπλώνεται, πολλαπλασιάζεται στην πραγματικότητα μας. Εάν αφήνουμε το φόβο να κερδίζει έδαφος μέσα μας είναι σαν να ζητάμε κι άλλο φόβο. Μήπως λοιπόν μπορούμε να δούμε το φόβο μας, να τον αγκαλιάσουμε και να δηλώσουμε πως δεν υπάρχει άλλος χώρος για αυτόν στις καρδιές μας;
Κάθε επιλογή μας μας οδηγεί προς μια κατεύθυνση.
Μπορούμε να αναρωτηθούμε εάν η επιλογή να καλλιεργούμε το φόβο και να επιτρέπουμε να μας ακινητοποιεί μας οδηγεί σε εκείνους τους εαυτούς που θέλουμε πραγματικά να είμαστε. Εάν η απάντηση μέσα σας είναι όχι, τότε μπορείτε από τη στιγμή αυτή να δοκιμάσετε να επιλέξετε κάτι διαφορετικό.
Ένα μεγάλο ΟΧΙ στο φόβο και ένα μεγάλο ΝΑΙ στην πίστη πώς θα τα καταφέρουμε και θα ξεπεράσουμε όλοι μαζί ως ένα το οτιδήπoτε.
